Geçtiğimiz hafta Ankara' da yıpratıcı ve zor bir hafta geçirdim. Özellikle annemin operasyonu ve ardından beklediğimiz uzun mu uzun saatlerin benim zihnimden ve bedenim geçişi yıllara tekabül edecek nitelikteydi.
Yaşamın ne kadar hassas dengeler üzerinde döndüğü gerçeği ile bunca yakın olmak çok rahatsız edici. Ufacık bir sapma ile kendini yürüdüğün yoldan çok uzaklarda bulma, belki başladığın yere geri dönme, belki de bir adım dahi atmayacak halde kalma olasılığı...
Zoru bir nebze kolaylaştıranlar, ayazda kalmışçasına titreyen yüreğime sıcacık cümlelerle dokunanlar, uzak ellerini uzatmaya ne kadar hazır olduklarını dile getiren sevgili yol arkadaşlarım; zor zamanların adamı ortak'ım, en kötü rüzgârlarıma dayanan güzel uçurtmam, derdimi derdi gibi taşıyan mis kokulu çiçeğim, büyümüş de küçülmüş küçük prensim, sağaltıcı etkisiyle uzun ve güzel konuşmalar yapan sevgili paşam, dualarıyla ve gönülleriyle yanımızda olan herkes... Hepinize ayrı ayrı çok büyük minnet duygusuyla teşekkür ediyorum. Eksikliğinizi göstermesin Tanrı. Hiçbirimize sevdiklerimizin acısını, eli kolu bağlı bekleme güçlüğünü de.
annen için üzüdüm. umarım herşey yolundadır şimdi. geçmiş olsun. hayat böyle birşey. bir varsın bir yoksun. masal gibi biraz. ve böyle durumlarda.. dostları olmalı insanın(ki vasr olması güzel senin açından.) uzakalrdan selam dilerim. ve sen.. yüreğie iyi bak.. bazen ayazda kalsa da...
YanıtlaSilUzaklara selam ve sevgilerimi yollarım ben de..
YanıtlaSil